Rüna Honig

Hoe sta jij in het leven?

Mijn levensmotto is ‘Dance to your own beat’. Dat heeft te maken met de zoektocht naar authenticiteit die als een rode draad door mijn leven loopt. Je eigen pad willen bewandelen. De basis daarvoor is denk ik gelegd in mijn jeugd. Ik was een redelijk donker kind, mijn vader is half Antilliaans, half Nederlands. In de jaren zestig, toen ik opgroeide, was Nederland nog niet zo multiculti en zag je eigenlijk voornamelijk Chinezen. Ik weet nog goed dat ik in de derde klas moest bidden. Dat was ik niet gewend, dus ik hield mijn ogen open, waarna de leerkracht tegen me zei; ‘Jullie bidden zeker niet in China’? Dat zijn van die dingen die je nooit meer vergeet, die markeren je leven. Ik heb daar een zekere rebellie door gekregen en me al vroeg afgevraagd: ‘Hoor ik er wel bij? En wil ik er eigenlijk wel bij horen?

Je komt uit een succesvolle familie…

Ja, van het bekende soepen-en macaronimerk Honig, dat al vanaf 1867 bestaat. Van huis uit heb ik altijd meegekregen dat ik trots moest zijn op mijn familie behorend tot het Nederland’s Patriciaat en dat ik komend uit deze familie ook een voorbeeldfunctie had in de maatschappij. Dus aan de ene kant was ik door de afkomst van mijn vader een officiële allochtoon, waardoor ik voortdurend het gevoel had anders te zijn en anders gezien te worden, en aan de andere kant kwam ik uit een vooraanstaande Nederlandse familie. Dat heeft er denk ik toe geleid dat ik mijn eigen weg wilde vinden. Het heeft me ook wars gemaakt van hokjes.

Heb je dat altijd gehad of kwam het pas later?

Al heel vroeg, als je op school als kind het gevoel hebt dat je er niet bij hoort, ga je daarover nadenken. Ik ging me afzetten tegen bepaalde dingen. Ik droeg op de middelbare school bijvoorbeeld een college-sjaal, wat in die tijd de dresscode was voor de zogeheten ‘kakkers’, maar om me af te zetten kon ik dan zomaar opeens een week met een Arafat-sjaal gaan lopen, destijds een accessoire van de linkse jongeren. Als student werd ik lid van het corps maar ik kwam ook bij krakers over de vloer. Een open blik houden en autonoom blijven heb ik altijd belangrijk gevonden.

Dat heeft ook geleid tot enkele cruciale beslissingen in mijn leven. Als partner op een middelgroot advocatenkantoor besloot ik op het hoogtepunt er de brui aan de te geven. Niemand begreep dat. Maar in de ogen van de buitenwereld succesvol zijn is niet hetzelfde als gelukkig zijn. Ik voelde me een goeie acteur in het verkeerde toneelstuk. Ik weet het nog goed, ik keek op een maandagmorgen naar de parkeerplaats buiten in de regen en toen ineens moest ik aan die slogan denken die ik jaren eerder had gehoord: Dance to your own beat. Ik was van dat pad afgedwaald.

Wat ben je toen gaan doen?

Ik heb eerst een jaar een sabbatical genomen. Ik heb veel gereisd, en toen ik op een trektocht door de jungle in Guatemala in aanraking kwam met de Indiaanse Maya cultuur, kreeg ik ineens een enorm geluksgevoel. Mijn Antilliaanse oma Rüna, waarnaar ik ben vernoemd, had Indiaanse roots en ik heb daar in Guatemala een sterke verbondenheid gevoeld met mezelf. Het stormde en regende en we liepen op een glibberige berg, het was gevaarlijk en ik realiseerde me ineens dat ik helemaal niets meer had aan mijn advocatenkennis. Een indiaanse gids nam me bij de hand en hielp me toen langs de glibberige afgrond af te dalen. De liefdevolle blik van deze Maya Indiaan in traditionele kleding van Todos Santos – hij bleef me aankijken, want hij voelde volgens mij dat ik bang was – kan ik me nog heel goed herinneren. Die onbaatzuchtigheid heeft me toen heel erg getroffen en zorgde gek genoeg voor een geluksmoment, hoe gevaarlijk het ook was. En daarna is me vrij snel duidelijk geworden wat ik verder met mijn leven wilde. Zo ontstond het idee om mensen met dezelfde achtergrond als ik, advocaten en andere juristen, te gaan helpen beter te worden en zich beter te voelen in hun vak. Dat is mijn definitie van succes. Doen wat je leuk vindt en anderen helpen, want daar word ik superblij van. Het kost me heel weinig energie, want ik werk nog steeds erg hard maar het gaat me veel makkelijker af.

Hoe lang doe je dit nu al?

Ook alweer bijna tien jaar. Naast individuele coaching geef ik vaardigheidstrainingen aan juristen en inmiddels doe ik dat ook niet meer alleen, maar met een team.

Het loopt heel goed, toch?

Supergoed, ik moet mensen die bij mij in coaching willen op een wachtlijst zetten en mijn cursusagenda loopt een jaar vooruit. Maar daarnaast is er nog een heel belangrijke kentering in mijn leven gekomen door de ziekte van een van mijn beste vriendinnen, Marjolein. Zij lijdt aan de ziekte van Pick, een vorm van dementie. Zij was in de veertig toen ze in haar thuissituatie ineens afwijkend gedrag begon te vertonen. Ik ben toen al vrij vroeg ingesprongen in dat gezin. Ze had toen drie jonge kinderen  en een man, en dat gezin raakte ontwricht, zeker toen ze na de diagnose uit huis werd geplaatst.

Dat moet een grote omschakeling zijn geweest

Ik ben zelf, ook omdat ik geen kinderen wilde, heel erg op werk gericht geweest. Ik heb verschillende relaties gehad, maar het is toch een ander soort leven, werken en een vriend hebben, familie en andere sociale contacten. En opeens word je geconfronteerd met een gezin en alles wat daarin gebeurt. Dat heeft me wel wijzer en rijker gemaakt als mens.

Wat dan?

Marjolein en ik zijn samen opgegroeid vanaf onze elfde. Zij heeft altijd een grote rol in mijn leven gespeeld. Toen ze ziek werd heb ik een grote loyaliteit naar haar gevoeld. Ik wilde er echt zijn voor haar en haar kinderen. Ik had een partner die naar het buitenland wilde en heb er toch vanwege deze situatie voor gekozen om hier te blijven. En als ik heel eerlijk ben is dat niet eens een groot dilemma geweest. Ik ben ontzettend blij dat ik die keuze heb gemaakt. Het heeft mij ook veel gebracht. Ik heb geleerd hoe waardevol het kan zijn als je er voor iemand bent in moeilijke tijden, ook al is het niet altijd leuk en ook best zwaar om intensief betrokken te zijn bij zo’n heftig ziekteproces. De echte waarde van het leven zit ‘m voor mij in dit soort zaken. Iemand kunnen helpen, er voor iemand zijn, als het er echt toe doet.  En ik merk hoe leuk ik het vind dat op deze manier kinderen – twee zijn inmiddels al volwassen – in mijn leven gekomen zijn. Ik sta nu ook ineens langs een hockeyveld te juichen en praat over vriendinnetjes. Je kunt anderen helpen als advocaat, als coach, maar dit is een situatie waarin anderen afhankelijk van je zijn, je nodig hebben. Natuurlijk moet je daar andere dingen voor kunnen loslaten. Zoals bepaalde mensen die uit je leven verdwijnen, dat hoort er dan bij. Ik heb ook een tijd op mijn tenen gelopen. Daar moest ik een balans in vinden. Het is niet altijd makkelijk, want ik blijf het op mijn eigen manier doen. Ik voel heel duidelijk dat ik hier mijn eigen pad in bewandel. En daarin heb ik mezelf nog beter leren kennen. Ik ben blij met de keuzes die ik gemaakt heb. Ik voel me bere sterk en ben een gelukkig mens.