Daria Zaseda

Daria, kun je ons eerst iets vertellen over je jeugd, hoe je bent opgevoed, je familie, vrienden, en hoe je je als kind voelde?

Ik ben opgegroeid in Kiev. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik dertieneneenhalf jaar oud was. Ik besloot bij mijn vader te blijven. Meestal blijven kinderen bij hun moeder, maar ik had een goede band met mijn vader – hij bracht al zijn tijd met mij door, spelen, verhalen vertellen, wandelen, boeken lezen en bespreken. Hij was een heel interessante man met een groot gevoel voor humor en een enorme fantasie, ik kon met hem over alles praten! Ik herinner me onze wandelingen, toen hij me verhalen vertelde over MAN – een ruimteheld die hij speciaal voor mij had bedacht. MAN had een kleine hond Bass en een twee meter lange kat, Sinbad. MAN was een jager die gevaarlijke ruimtedieren moest vangen voor de dierentuin op planeet Aarde. Ik was vier jaar oud toen mijn vader me deze verhalen vertelde en nu ik 40 ben herinner ik me ze nog steeds.

Dus fantasie was heel belangrijk toen je jong was?

Als kind hield ik erg van boeken. Mijn vader leerde me lezen toen ik vier jaar oud was. Dat opende een magische deur naar duizenden werelden die sindsdien nooit meer dicht is gegaan. Ik was verliefd op klassieke literatuur, sprookjes en science fiction – het was mijn eigen koninkrijk waar alles wat ik me kon voorstellen echt gebeurde. Ik ben enig kind en had niet veel vrienden, dus boeken werden mijn familie. Er zijn boeken die ik tientallen keren heb gelezen!

Vond je het toen al leuk om te tekenen en te schilderen?

Toen ik drie of vier jaar oud was, gaf mijn vader me een groot houten paneel, papier, lijm, oude tijdschriften en stiften, om mijn eigen kunst te maken. Zodra de tekening klaar was, fotografeerde hij het resultaat en schilderde hij het bord weer wit – zodat ik met een ​​nieuwe denkbeeldige reis kon beginnen. Ik denk dat ik mijn verbeeldingskracht en kunstloopbaan te danken heb aan die allereerste fantasiereizen. Tot mijn grote spijt zijn al die foto’s later kwijtgeraakt.

Droomde je er toen al van om kunstenaar te worden?

Het grappige is dat ik voor mijn 36ste nooit kunstenaar wilde worden – kunstenaar als beroep, bedoel ik. Ik ging schilderen op een dieptepunt in mijn leven, ik was moe en teleurgesteld. Met mijn eigen bedrijf had ik een succesvolle carrière in public relations opgebouwd. Desondanks had de wereld om me heen al zijn kleuren verloren. Geluk was geen vriend meer van mij. Ik besefte dat er iets moest veranderen. Ik heb altijd al willen schilderen, maar durfde die droom niet te verwezenlijken, bleef mezelf vertellen: “Mensen moeten daar hun hele leven voor leren ”; “Niemand begint op z’n 36ste”; “Je redt het nooit”, enz. Tot ik op 19 maart 2015 een kunstwinkel binnenstapte en de mensen in de zaak vroeg om me alles te geven wat ik nodig had voor een olieverfschilderij. Toen ik thuiskwam, plaatste ik een canvas op een vensterbank en begon die blauw te schilderen. Ik had geen idee wat ik aan het doen was en ik volgde gewoon mijn ingevingen. Toen mijn man thuiskwam, zag hij dat alles – de hond, vensterbank, raam, kledingkast en natuurlijk ikzelf – onder de blauwe verf zat. De eerste drie maanden gebruikte ik alleen mijn vingertoppen om te schilderen. Toen ging ik ook een doek gebruiken en daarna een paletmes. Ik gebruikte zelden penselen. Mijn favoriete kleuren en vormen veranderden net zo snel als onderwerpen. Slechts één ding bleef onveranderd: elke dag besteedde ik twee of drie uur aan mijn droom. Tot ik na een paar maanden besefte dat dat niet genoeg was. Vanaf dat moment probeerde ik overal extra tijd te vinden om even te tekenen, met alles wat ik maar kon vinden: aquarellen, pen, potlood, houtskool of inkt.

Ben je naar de kunstacademie geweest of heb je schilderlessen gevolgd

Nee, het enige wat ik had was dat grote verlangen om iets te creëren! Later ging ik artikelen en boeken over schilderen lezen, maar in bet begin was er alleen die allesverterende passie. Technisch tekenen en schilderen was moeilijker voor mij dan voor mensen die zijn opgeleid om te tekenen, maar psychologisch was het makkelijker. Ik wist niet hoe het moest, dus begon ik te experimenteren. Daar heb ik enorm van genoten want ik hoefde aan geen enkele normen of verwachtingen te voldoen. Na anderhalf jaar besteedde ik minstens twaalf uur per dag aan schilderen. Zo ongeveer alle technieken en materialen heb ik uitgeprobeerd: olie, acryl, grafiek, aquarellen en pasteltinten. Dus de volgende stap was om mijn leven voortaan helemaal te wijden aan kunst en de kost proberen te verdienen als kunstenaar. Mijn leven veranderde totaal. Zelfs de geboorte van een kind vorig jaar weerhield me er niet van te werken.

Kun je wat meer vertellen over waarom je zo vermoeidheid en teleurgesteld was en waarom het leven ineens al z’n kleur verloor?

Ik was partner in een advocatenkantoor, verantwoordelijk voor de administratie en public relations. We hebben ons bedrijf langzaam steeds verder uitgebouwd en werkten vaak twaalf tot veertien uur per dag. Geen vakanties, geen vrije dagen, geen ziekteverlof. Ik was gek op dit bedrijf, maar na vijf jaar voelde ik me uitgeput, en die vermoeidheid werd uiteindelijk een depressie. Niet omdat mijn werk me ging tegenstaan, maar omdat ik er te veel van hield en er alles voor bereid was te geven. Pas toen ik de schilderkunst ontdekte, werd alles weer licht en helder.

Hoe verloopt je carrière als kunstenaar? Wat zijn de reacties op je werk?

De afgelopen vier jaren waren behoorlijk overweldigend. Ik heb acht persoonlijke tentoonstellingen gehad, bijna dertig groepsexposities en dit jaar werd mijn werk vertoond op de Biënnale van Venetië. Meer dan vierhonderd werken zijn inmiddels verkocht en ruim honderd exemplaren zijn terechtgekomen bij liefdadigheidsprojecten. Mijn schilderijen bevinden zich in privécollecties in meer dan vijftien landen, waaronder Brazilië, Zuid-Afrika en Australië. Ik krijg veel positieve beoordelingen op Facebook, mensen sturen me vaak persoonlijke berichten. Ik heb zelfs een speciaal album met foto’s van mijn schilderijen die in huizen hangen. Dat is voor mij het belangrijkste – wanneer mensen verliefd worden op een van mijn schilderijen.

Heb je nog wensen voor de toekomst?

Ik hoop dat ik nooit stop met groeien als kunstenaar!