Patricia Gucci

Waarom heb je het boek geschreven? Was het moeilijk om na zoveel jaar uit te vinden wat er precies was gebeurd?

“Ik vond dat mijn vader een eerbetoon verdiende, zowel voor zijn bijdrage aan Gucci, het Made in Italy-verschijnsel en onze familie. De titel van het boek is bedoeld als dankbetuiging voor alles wat hij heeft gedaan omdat dat zoveel later onder het tapijt is geveegd door zijn opvolgers. Zonder mijn vader was Gucci een onopvallend winkeltje in Florence gebleven en was Italiaans vakmanschap nooit de wereldomvattende industrie geworden die het nu is. Er is nu weliswaar een Gucci-museum, maar de meeste mensen weten nog steeds niets af van onze familiegeschiedenis en de wijze waarop het bedrijf zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld. Door zelf op onderzoek uit te gaan en veel met mijn moeder te praten, was ik in staat een persoonlijke dimensie aan het verhaal toe te voegen die voorheen onbekend was.”

Heeft het schrijven van het boek jouw mening over het verleden veranderd?

“Heel af en toe, maar meestal heeft het mijn beeld alleen maar versterkt. Door het schrijven kreeg ik ook meer begrip voor mijn moeder. Want toen ik opgroeide kon ik haar gedrag en de beslissingen die ze nam, niet altijd plaatsen.”

Heb je nog steeds contact met je halfbroers of andere leden van de Gucci-familie? Hoe hebben zij gereageerd op het boek en wat vond het bedrijf ervan?

“De enige halfbroer die nog leeft, is Giorgio en hij is al in de tachtig. Ik heb al jaren geen contact meer met hem, noch met andere leden van de Gucci-familie. Het bedrijf, dat nu in Franse handen is, weet ongetwijfeld van het bestaan van het boek maar heeft voorafgaand aan de publicatie niets ondernomen, zowel in positieve als negatieve zin.”

Zijn er dingen die je uit het boek hebt weg gelaten of wilde je alles precies opschrijven zoals het gebeurd is?

“Ik had enorm veel materiaal tot mijn beschikking en het was onmogelijk om alles aan bod te laten komen. Mijn uitgever heeft in ons manuscript honderden pagina’s geschrapt die te maken hadden met familieaangelegenheden en de sociaal-politieke ontwikkelingen vanaf het einde van de negentiende eeuw. Uiteindelijk ging het mij erom dat vooral de positieve aspecten van mijn familie centraal stonden en niet de schandalen die Gucci jarenlang hebben achtervolgd.”

Het boek gaat over liefde maar ook over verraad. Paolo, je halfbroer, verkocht zijn aandelen aan zijn neef Maurizio die jullie vader ontsloeg, terwijl die hem in het verleden juist geholpen had. Paolo verklaarde de oorlog aan jullie vader nadat hij geen toestemming kreeg om zijn eigen kledinglijn op te zetten, hij nam in het geheim een directievergadering op en belaagde het bedrijf met rechtszaken. Jouw vader gaf zijn eigen aandelen aan zijn twee andere zonen Giorgio en Roberto en zij gingen achter zijn rug om in zee met Maurizio die het bedrijf dat je vader had opgebouwd aan buitenlandse investeerders verkocht. Wat was de oorzaak van zoveel achterbaks gedrag en hoe kon het dat je vader dit niet zag aankomen?

“Hebzucht, simpel. In de jaren tachtig was Gucci uitgegroeid tot een zeer winstgevend bedrijf en dat succes was die mensen naar het hoofd gestegen. De enige die oog had voor de langere termijn en de belangen van de familie, was mijn vader.”

Jouw vader was een harde werker met een eigen visie, hij had niet alleen lef maar ook oog voor detail en kwaliteit. Een van zijn beroemde uitspraken was: “Kwaliteit weet men zich nog te herinneren als de prijs al lang vergeten is”. Denk je dat die instelling nog steeds deel uitmaakt van de huidige bedrijfscultuur bij Gucci?

“Een betere slogan voor Gucci vandaag zou zijn: ‘Sensatie weet men zich nog te herinneren als de prijs al lang vergeten is’. Bij klanten van Gucci gaat het al lang niet meer alleen om kwaliteit, maar veel meer om ophef en exclusiviteit.”

Wat heeft het boek voor effect gehad op je moeder? Wat doet ze tegenwoordig?

“Mijn moeder had liever gezien dat ik het boek nooit geschreven had. Ze is heel erg op zichzelf en het idee dat haar levensverhaal nu op straat ligt, vindt ze niet prettig. Ze heeft alleen enkele hoofdstukken van het boek gelezen. Het is niet makkelijk voor haar. Maar toch zijn we veel dichter tot elkaar gekomen. We praten uren aan de telefoon, over haar leven in Rome, de Italiaanse politiek en haar kleindochters. Ze is met de jaren milder geworden en meer in staat om alles niet zo serieus te nemen. Onze relatie is nog nooit zo goed geweest’.

Je ouders zijn in 1981 uiteindelijk getrouwd. Heeft het je moeder pijn gedaan dat ze zo lang niet zijn wettige echtgenote was. 

“Er zijn veel dingen die mijn moeder pijn hebben gedaan maar dit hoorde daar niet bij. Ze heeft zich er vanaf het begin bij neergelegd dat mijn vader al getrouwd was. Toen mijn ouders uiteindelijk toch in Palm Springs zijn getrouwd, betekende dat denk ik meer voor mijn vader dan voor haar, hoewel ze, dat valt niet te ontkennen, volkomen in shock was – net als ik – toen hij zijn aanzoek deed.”

Je hebt in veel verschillende landen gewoond tijdens je jeugd; Engeland, Italië, Zwitserland, Amerika. Heeft dat zigeunerbestaan je leven beïnvloed? Je hebt zowel de Italiaanse als Britse nationaliteit, maar waar voel je je het meest thuis?

“Ik groeide dan hier op en dan daar en daardoor ga je je overal en nergens thuis voelen. In cultureel opzicht voel ik me zowel Brits als Italiaans dus die dubbele nationaliteit bevalt me prima.”

Zowel je moeder als je grootmoeder hadden voorspellende dromen. Geloof je daarin en heb jij ze ook? Je moeder had een goeroe, Sari Nandi. Hoe belangrijk was hij voor haar?

“Mijn moeder is zonder twijfel helderziend. Haar connectie met de spirituele wereld heeft ze doorgegeven gekregen van mijn grootmoeder en werd later nog eens versterkt door Sari Nandi, die een belangrijke rol speelde tijdens een moeilijke periode in haar leven. Zelf heb ik geen voorspellende dromen maar ik heb wel het idee dat spirituele krachten me soms de weg wijzen.”

Toen je vader 81 werd, moest hij een jaar de cel in vanwege een belastingfraude waar hij niets van afwist maar volgens de Amerikaanse rechter wel van had geprofiteerd. Wat deed dat met hem?

“Als topman met een Amerikaanse verblijfsvergunning moest mijn vader voor die fraude opdraaien, daar viel niet aan te ontkomen. Maar hij had zich waarschijnlijk wel iets beter kunnen laten adviseren nadat de fiscale onregelmatigheden waren ontdekt. Zijn opsluiting had een grote invloed op hem. Voor het eerst in zijn leven had hij alles niet meer onder controle en op 81-jarige leeftijd werd hij met zijn eigen sterfelijkheid geconfronteerd. Hij besloot zich toen te richten op God en dat wat hem het meest dierbaar was en daaruit rees een nieuw perspectief.”

Vanaf je vijftiende werd je betrokken bij het bedrijf, op je negentiende maakte je del uit van de raad van bestuur, je ben model geweest en hebt met veel succes je eigen ready-to-wear collectie gepresenteerd. Daarna werd je benoemd tot creative director van Gucci UK, Hong Kong en Tokyo. Mis je het bedrijf niet een beetje?

“Als tienermeisje deed ik braaf wat me opgedragen werd. Toen het bedrijf werd verkocht was ik 27, had ik twee jonge dochters en was ik bezig met mijn gezin. Mijn tijd bij Gucci was heel opwindend en ik heb er veel van geleerd maar ik kan niet zeggen dat ik dat leven mis. Het familiebedrijf van toen is bovendien niet te vergelijken met het huidige Gucci. Het is een totaal ander concern geworden.”

Jij moest een niet-concurrentie beding tekenen voor tien jaar toen de Gucci-aandelen in handen kwamen van buitenlandse investeerders. Je mocht gedurende die tijd ook geen boek schrijven. Wat heb je al die tijd uitgevoerd?

“Kort nadat mijn vader stierf, ben ik gescheiden. Ik wilde daarna vooral afstand nemen van het verleden en mijn blik op nieuwe horizons richten. Ik ben verhuisd naar een verafgelegen plek, naar Californië, waar ik mijn gezin heb grootgebracht.”

Is het niet lastig dat Maurizio’s ex-vrouw, een echte ‘golddigger’, ook Patrizia Gucci heet? Ze liet Maurizio door twee huurmoordenaars vermoorden en moest daarvoor zestien jaar de cel in. Een typerende uitspraak van haar was: “Ik huil liever in een Rolls-Royce dan dat ik gelukkig ben op een fiets’. Heb je enig idee wat ze tegenwoordig doet?

“Ik heet Patricia met een ‘c’ maar verwarring met Patrizia – met een ‘z’ – is niet altijd te voorkomen, hoewel haar eigen familienaam Reggiani is, niet Gucci. Ik weet dat ze recentelijk op vrije voeten is gekomen maar afgezien van interviews die sporadisch opduiken heb ik geen idee wat ze uitspookt. Wel blijf ik het fascinerend vinden dat ze, nadat ze mijn neef heeft vermoord en zestien jaar opgesloten heeft gezeten, nog steeds zonder enige spijt of nederigheid over het verleden kan praten”.

Jouw vader heeft je de enige erfgenaam gemaakt. Voor jouw broers moet dat moeilijk te verteren zijn geweest. Deed je vader dat vanwege jouw liefde en loyaliteit of omdat je als vrouw nooit aandelen had gekregen?

“Hoewel mijn broers allemaal al eerder hun rechtmatige deel hadden gekregen, waren ze erg ongelukkig met het testament. Het besluit van mijn vader had ongetwijfeld te maken met loyaliteit. Als mijn broers hem niet hadden verraden, was het misschien heel anders gelopen.’

Wat zijn je toekomstplannen? Ga je meer boeken schrijven?

“Ik ben bezig met een aantal projecten. We zullen zien waar die toe leiden.”